W 2011 amerykański Newsweek opublikował artykuł o wymierających miastach w Stanach. Między innymi było tam wymienione prawie 200 tysięczne miasto Grand Rapids, z Michigan (na 10 miejscu ? oczywiście jak to Amerykanie, uszeregowali wymierające miasta w ranking).

Zobaczcie co, w odpowiedzi na artykuł, zrobili mieszkańcy Grand Rapids:

Jak napisał 22-letni Rob Bliss, pomysłodawca całego przedsięwzięcia:

This video was created as an official response to the Newsweek article calling Grand Rapids a „dying city.” We disagreed strongly, and wanted to create a video that encompasses the passion and energy we all feel is growing exponentially, in this great city. We felt Don McLean’s „American Pie,” a song about death, was in the end, triumphant and filled to the brim with life and hope.”

W filmie udział wzięli nie tylko zwykli mieszkańcy, ale też władze, z prezydentem miasta na czele. Całość udało się perfekcyjnie nagrać za piątym razem. Newsweek wycofywał się potem rakiem z artykułu i stwierdzeń w nim zamieszczonych, zasłaniając się tym, że użyli listy przygotowanej przez inny serwis, nie badając jej wiarygodności. Co ciekawe, według Wikipedii, znaczna część mieszkańców miasta, to są emigranci z naszego kraju (6,5% populacji).

Film najlepiej oglądać w rozdzielczości HD na pełnym ekranie. Fenomenalne, choć rozkręca się powoli.

p.s.
Jeśli wydaje Ci się, że wiesz o czym jest piosenka American Pie, to masz rację. Wydaje Ci się ;).

Slajdy towarzyszące prezentacjom zwykle zrobione są w MS PowerPoint. Oczywiście mogą być zrobione dobrze albo źle, jednak po obejrzeniu dziesiątek prezentacji biznesowych generalnie człowiek ma niewielkie szanse ujrzeć coś zaskakującego. Tymczasem stosunkowo niedawno pojawił się na rynku nowy koncept robienia prezentacji. Pozwala on na odejście od tradycyjnego – liniowego sposobu prezentowania, gdzie wszystko jest zaplanowane z góry i jakakolwiek zmiana w stosunku do planu powoduje nerwowe poszukiwanie odpowiedniego slajdu w gąszczu innych. Tymczasem Prezi (www.prezi.com) pozwala, a wręcz wymusza na twórcy dużo bardziej holistyczne podejście do tematu.

Na pierwszy rzut oka główna różnica Prezi vs. PowerPoint to sposób przechodzenia od jednego ?slajdu? do kolejnego. Tutaj wszystko dzieje sie na jednej dużej ?planszy?, którą możemy dowolnie zagospodarować myślami, obrazkami, filmami itp. Bardzo znajomo w tym otoczeniu będą się czuły osoby, które miały do czynienia z mapami myśli.

Rozłożenie poszczególnych elementów prezentacji w całej dostępnej przestrzeni zmusza autora do przemyślenia swojej koncepcji na opowiedzenie historii. To dopiero pierwszy etap. Jak widać z najciekawszych prezentacji, prowadzenie widza przez wątek potrafi zaskakiwać niczym dobry dreszczowiec. Co ciekawe, w trybie prezentacyjnym możliwe są dwie opcje: podążanie zdefiniowaną ścieżką oraz wolne przeskakiwanie (myszką) do aktualnie istotnego elementu całości. Co ważne, nawet będąc na ścieżce, możemy oddalić się i spojrzeć z góry na całość, po czym przejść do wybranego elementu, nie zaburzając ciągłości narracji.

Z całą pewnością Prezi nie nadaje się do wszystkich celów, do jakich ludzie wykorzystują PowerPointa, natomiast myślę, że jeśli jesteś ciekaw nowych możliwości, które daje technika prezenterom, to zdecydowanie powinieneś przynajmniej rzucić okiem na poniższe Prezi?entacje. Tym bardziej, że efekty wizualne towarzyszące zmianom „slajdów” mogą zrobić na widowni bardzo dobre wrażenie.

Pierwsza!

I poniżej dwie, zawierające kilka sugestii, jak tworzyć Prezi’entacje. Zostały zrobiona również przy użyciu jednej z największych zalet Prezi – możliwości szybkiego przechodzenia od ogółu do szczegółu i odwrotnie.

Tuż przed Świętami Bożego Narodzenia, słyszę zewsząd trzy frazesy:

– „Nie czuję atmosfery świąt.”

– „Jak ten czas leci, dopiero były Święta.”

– „Znowu nie ma śniegu na Gwiazdkę”.

No tak. W tym roku śnieg jest. Mróz też. Czuję atmosferę. Czas leciał zawsze i niestety argument „nie miałem na to czasu” nie przekonuje mnie, bo oznacza po prostu inne priorytety. Ale koniec wyzłośliwiania się; teraz już na poważnie.

Pisałem kiedyś o rankingu Thinkers 50 i jego wynikach. W tym roku na czele umieszczony został Clayton Christensen, ekspert od innowacji i biznesu, profesor Harvard Business School. Postać z pierwszej ligi badaczy, ekspertów, mówców. Poniżej, przez 5 minut mówi o nagrodzie, o biznesie, strategii… no właśnie. Wcale nie. Mówi o zupełnie czymś innym, co w kontekście tego czym się zajmuje i jaką nagrodę odbiera, wydaje się niespodziewane. Ale jednocześnie bardzo mocne. Wtedy, gdy pisałem post o rankingu, ten fragment spodobał mi się niesłychanie i pomyślałem, że w sam raz nadaje się na okres końca roku, gdy jest więcej wolnego czasu niż zwykle, też na refleksje.

Film jest tutaj. Otwiera się w nowym oknie i trwa 5 minut.

Drugi filmik, to druga słynna przemowa, obok Steva Jobsa, celebrująca zakończenie studiów na Harvardzie. Mowę wygłasza J. K. Rowling. Opowiada o swoim życiu i… głównie o porażkach. O tym co nie wychodziło, ale co potem okazywało się cennym zasobem, który otwierał nowe drzwi. Co ciekawe, patrząc na umiejętności prezentera… to jest to przykład tego, że treść może wygrać z formą. Rowling wygłosiła porywającą przemowę, czytając z kartki i będąc na poziomie formy, takim sobie prezenterem. A jednak działa.

Oba te filmiki nawiązują do tego samego, że trudno jednoznacznie zaplanować w długiej perspektywie, co będzie się robić w życiu. Ale można mieć strategię, jakiś kompas, który pozwala reagować na bieżące szanse. I zagrożenia.

Nie ma pewno sensu wskazywać, który fragment jest lepszy. Oba są lepsze. Natomiast jeśli miałabyś wybrać tylko jeden, bo mało czasu, etc., to wybierz Claytona. Na J. K. Rowling natkniesz się prędzej, czy później – mam wrażenie, że ten filmik wszędzie był i jest umieszczany. No i co ważne, biorąc pod uwagę brak czasu, pierwszy film jest krótszy. Gdyby okazało się, że mimo Świąt, czasu też mało. ;)