Jestem złym blogerem. Po pierwsze, nie czuję się blogerem. Nie śledzę wyników konkursów na bloga roku. Nie biorę udziału w żadnych konkursach. Piszę za rzadko. Za rzadko. Nie chcę zarobić na pisaniu bloga. Nie umieszczam reklam z prawej strony na belce, ani na dole. Z lewej też nie.

Nie chcę Ci niczego sprzedać. Nie chcę, abyś kliknęła gdziekolwiek. Nie umieszczam wyskakujących okienek z promocjami czegoś tam. Nie chcę Cię namówić na spotkanie, randkę, rozmowę o tym jak mogę Ci pomóc. Nie mogę Ci pomóc. Nie chcę Ci wcisnąć swojej książki. Piszę, bo lubię, a głównym wyznacznikiem mojej efektywności jest dostępny czas. Mam go ostatnio mało. Powód głównie jeden: studia Executive MBA, które zabierają mi większość czasu. Do tego praca, rodzina, takie tam.

Zatem same kiepskie wiadomości. Jest jednak i dobra. Nawet wyśmienita. Do grona autorów bloga dołącza mój serdeczny przyjaciel z pracy, Marek Hyla. Marek jest autorem dwóch książek, licznych artykułów i raportów, poświęconych e-learningowi i rozwojowi w miejscu pracy i nie tylko. Jestem pewien, że blog zyskuje niniejszym duży zastrzyk pozytywnej energii i wartościowych treści. Pierwszy wpis Marka – za chwilę. Aha. Marek też prawdopodobnie nie chce Ci nic sprzedać. Ani pomóc… ;)

Zapraszam do przeczytania wpisu gościnnego, napisanego przez mojego przyjaciela, Marka Hylę. Marek jest autorem doskonałego bloga, pisanego w latach 2008 – 2011, o nazwie Szkolenia XXI wieku.

—

Od półtora roku w gronie kilku pasjonatów (nieformalnego zespołu przyjaciół, ale i konkurentów z branży szkoleniowej – patrz: www.xylearningteam.pl) pracujemy nad opisaniem bogactwa i różnorodności form wspierających rozwój ludzi. Jedną z naszych inspiracji był świat gier [?G ? Game? w talii kart LBC] ? pomysł realizujemy więc w innowacyjnej postaci odwołując się do idei tzw. kart bitewnych. Formę tę nazwaliśmy ?Learning Battle Cards? (LBC).

Learning Battle Cards to z kilku powodów wyjątkowe przedsięwzięcie:

• Po pierwsze ? tworzone jest w niezwykle żywym, dynamicznym i kreatywnym procesie. Sprawia nam wszystkim ogromną przyjemność praca nad tą ideą, wypełnianie jej treścią, dyskutowanie o różnego rodzaju uwarunkowaniach, które na nią mają wpływ.
• Po drugie ? ma niezwykły wpływ na ludzi z naszego otoczenia. Nie spotkałem jeszcze osoby z branży szkoleniowej, która po zaprezentowaniu koncepcji przeszła obok niej bez zainteresowania. Dodatkowo osoby takie wyrażają zupełnie spontanicznie chęć wsparcia jej rozwoju…
• … co sprawia, że ? po trzecie ? idea ta rozwijana jest nie tylko dzięki nam, ale również dzięki kontrybucji, mądrości i doświadczeniu naszego otoczenia. Dość powiedzieć, że karty zaprojektowane zostały za darmo i od zera przez zaprzyjaźnione studio graficzne w oparciu o wkład merytoryczny kilkunastu osób [?Sn? ? Social network w talii LBC], które za darmo, angażując własny czas wolny nam go udzieliły

Z założenia LBC ma być produktem funkcjonującym w sieci (za kilka miesięcy uruchomimy praktyczną, integrującą środowisko witrynę), oraz w „realu”. Już dziś mamy opracowaną talię kart (wspaniale zaprojektowana, inspiracyjna talia składająca się z ponad 100 elementów) przedstawiającą bogactwo metod wspierających rozwój ludzi. Rozpoczęliśmy również pracę nad książką [?B ? Book? w talii LBC] pod tytułem: „Learning Battle Cards: Projektowanie efektywnych procesów szkoleniowych w oczach praktyków”.

Z książką związana jest prośbą, z którą zwracamy się do wszystkich profesjonalistów angażujących się w rozwój ludzi (zwiemy ich ?edukatorami?).

Elementem książki będzie kompendium wiedzy na temat różnych form wspierających rozwój. Są to bardzo różne mechanizmy ? od ?drobnych? i tradycyjnych form jak refleksja [?Rf ? Reflection?] i metafora [?Mp ? Metaphor?], po duże ?produkty rozwojowe? oparte o nowe technologie jak rzeczywistość rozszerzona [?Ar ? Augmented reality?] i wirtualni agentci [?Va ? Virtual agents?]. Każdej z tych form chcemy w książce poświęcić 2 strony. Chcemy by znalazły się na nich jak najpraktyczniejsze, jak najciekawsze i jak najwartościowsze treści. W związku z tym chcę Cię prosić o podzielenie się z nami swoimi doświadczeniami, przemyśleniami i poradami dotyczącymi poszczególnych form wspierania rozwoju (poszczególnych kart talii LBC).

Czasem jedno, mądre zdanie jest w stanie pomóc innym w doskonalszej realizacji powierzonych im zadań. Szukamy takich pojedynczych myśli i drobnych refleksji; szukamy dłuższych wypowiedzi (limitem jest 500 znaków); szukamy porad, inspiracji, opisów własnych doświadczeń – słowem wszystkiego, co może być wartościowe dla czytelników książki (którymi ma być szeroko rozumiane grono edukatorów).

Co oferujemy w zamian? Niewiele – i sporo zarazem:

1. satysfakcję z udziału w wyjątkowym projekcie (tak go postrzegam; tak go postrzegają również osoby spoza naszego grona),
2. promocję w książce eksperctwa osoby, która podzieli się z nami swoją wiedzą,
3. zostanie współautorem książki – w niewielkim zakresie i bez gratyfikacji finansowych, ale miło jest zobaczyć swoją wypowiedź opublikowaną pod własnym imieniem i nazwiskiem w książce wydanej przez renomowane wydawnictwo,
4. nagrody dla osób, które podzielą się z nami najwartościowszymi wypowiedziami (nie ma limitów – każdy może napisać dowolną liczbę porad dla dowolnej liczby kart).

Zachęcam do sięgnięcia na tę witrynę: http://www.learningbattlecards.com/. Znajdziesz tam więcej informacji, zapoznasz się z pełną listą skatalogowanych w postaci kart metod rozwojowych oraz skorzystasz z mechanizmów, które pozwolą Ci wesprzeć swoją wiedzą naszą inicjatywę.

Zachęcam Cię również do podzielenia się tym linkiem i tym apelem z Twoimi znajomymi z branży. Każda osoba, która ma coś ciekawego do powiedzenia na temat każdej z form jest dla nas cenna, a każde, nawet najkrótsze, mądre zdanie, które znajdzie się w książce stanowi dla nas wyjątkową wartość.

Akcja zbierania porad trwać będzie kilka tygodni. Sięgnij już dziś na witrynę i podziel się z nami swoim doświadczeniem. Pamiętaj również o niej zawsze wtedy, kiedy przyjdzie Ci do głowa warta opublikowania myśl.

Z chęcią odpowiem na wszelkie Twoje pytania i odniosę się do sugestii i pomysłów. Niech tę ideę niesie kreatywność społeczności (crowdsourcing) oraz niech wypełni ją mądrość tłumów (wisdom of the crowd).

Z serdecznymi pozdrowieniami

Marek Hyla, współzałożyciel XY Learning Team

marek.hyla@xylearningteam.com

Ten wpis sponsoruje słowo „uporządkować”.

W wakacje mam trochę więcej czasu, w związku z tym… trudno mi się zmobilizować do pisania czegoś nowego i kreatywnego. Wychodzi na to, że znacznie lepiej idzie mi praca nad blogiem, gdy tego czasu mam zupełnie mało. Udaje mi się za to ostatnio to, co nigdy nie było moją dobrą stroną, a mianowicie tak zwane „robienie porządków”. Dotyczy to mojego biurka, dokumentów, starych artykułów, umów, dokumentacji projektowych sprzed lat… mój kosz kilka razy w tygodniu robi się pełny.

Ten lekko dziki zapał dotknął też i bloga, w związku z tym, okazuje się, że:

a) Większość polskich linków, które miałem na blogu okazało się odnośnikami do stron martwych. Niestety, blogowanie na dłuższą metę nie jest zajęciem łatwym i jeśli poddają się takie tuzy jak David Meister, to nie dziwi, że podobne zjawisko pojawiło się wśród moich rodzimych blogowych „znajomych”. Nie jest tu wyjątkiem od reguły Marek Hyla, z którym rozmawiałem ostatnio; jest jednocześnie dobrym przykładem tego, jak zamykając bloga, można atrakcyjnie i inteligentnie zagospodarować zbudowany w czasie pisania kapitał. Zagospodarować i uporządkować.

b) Blogi angielskie trzymają się lepiej, ale niewiele lepiej. Wypadł wspomniany David Meister, guru od zarządzania firmami usług profesjonalnych. Odpadł także blog http://renegadehr.net/ – jego autor przeniósł się do marketingu. Znika także z odnośników SAMBA, projekt uczniów Setha Godina – jak rozumiem z wpisów (i ich braku) – projekt się zakończył, zakończyło się zatem pisanie. Z uwagi na bardzo niską aktywność, usunąłem bloga Off Course-On Target.

Z blogów anglojęzycznych rekomenduję przy okazji Indexed, czyli odkodowywanie świata przy pomocy prostych grafów. Takich, jak ten poniżej, który polecam wszystkim zapalonym menedżerom projektów ;)

c) Dodałem kilka nowych odnośników. Oto one:

• Praktyka trenera – blog prowadzony przez Sławomira Łaisa. Wpisy nieczęste, ale regularne i praktyczne.
• Elliott Masie – guru od rozwoju ludzi przy pomocy technologii i nie tylko.
• Marginal revolution – świetny blog ekonomiczny i około-ekonomiczny dwóch profesorów Tylera Cowena oraz Alexa Tabarroka
• Freakonomics – strona prowadzona przez Stevena D. Levitta (profesor ekonomii) i Stephena J. Dubnera (dziennikarz, autor). Jeśli czytałaś książkę o tym samym tytule, to ich blog jest równie dobry.

Weryfikując odnośniki do innych blogów przeczytałem bardzo fajny wpis, który przytacza badania na temat poziomu zadowolenia z medali olimpijskich. Okazuje się, że (na poziomie ogólnym, dużej grupy badanych), poziom szczęścia z medalu brązowego… jest większy od medalu srebrnego. Oczywiście, najbardziej zadowoleni są ci, którzy wygrali (złoty medal).

Odpowiedzialne za odczuwane szczęście jest znane wielu z nas myślenie „co by było gdyby”. Srebrny medalista odwołuje się do pierwszego miejsca. I rozmyśla nad tym, co byłoby, gdyby jednak był pierwszy. Takie same procesy myślowe towarzyszą trzecim. Ten sam jest kierunek, za to zwrot przeciwny. Brązowi medaliści porównują się z czwartymi miejscami. Od dawno wiadomo, że poziom szczęścia nie zależy od tego, jakim samochodem jeździsz, tylko od tego, jakim samochodem jeździsz w porównaniu ze swoimi znajomymi / sąsiadami. Zatem drugi na Igrzyskach, w porównaniu z pierwszym wypada gorzej, niż trzeci z czwartym. Jak pisze Bob Sutton na swoim blogu, srebrny medalista jest pierwszym przegranym a brązowy – pierwszym wygranym. I ot, poziom szczęścia wyższy na trzecim miejscu.

I przy okazji. Narzekaliśmy na Euro (no dobra, ja nie narzekałem…), ale wygląda na to, że występ naszych reprezentantów na Igrzyskach w znakomitej większości sponsorowało słowo „niestety”. I tym optymistycznym akcentem… udanych wakacji w sierpniu. Ciąg dalszy mojego blogowania we wrześniu.

Zapraszam do przeczytania wywiadu z moim wieloletnim kolegą z pracy, Markiem Hylą. Marek jest uznanym ekspertem w dziedzinie e-learningu i rozwoju ludzi przy użyciu nowoczesnych form edukacyjnych, autorem kilku książek, między innymi popularnego i kilkakrotnie wznawianego ?Przewodnika po e-learningu?. Jest także twórcą doskonałego bloga ?Szkolenia XXI wieku?. Bloga? który właśnie niedawno został zamknięty. Dlaczego? O tym, ale także o wielu innych rzeczach związanych z blogowaniem i rozwojem, możesz przeczytać poniżej. Zapraszam.

Michał: Jak to się stało, że zacząłeś pisać bloga?

Marek: To trochę długa historia… Ale w skrócie… W 2003 roku podjąłem decyzję o tym, by zaangażować się w rozwój rynku e-learningu w Polsce. Nie, by działać jako dostawca na tym polu (to też…), ale właśnie aby, działać na rzecz jego rozwoju. Jedną z konsekwencji tej decyzji było wydanie w 2005 roku książki ?Przewodnik po e-learningu?, która wciąż jest w sprzedaży (właśnie szykowane jest 4 wydanie). W połowie 2008 roku dostałem propozycję od wydawcy, by napisać kolejną książkę poświęconą temu zagadnieniu. W zasadzie decyzja była podjęta, a umowa czekała na podpis. I w tym właśnie momencie doszedłem do wniosku, że znacznie lepszą metodą dalszego budowania rynku będzie zaangażowanie się w pisanie bloga. Lepszą ? bo nie zmuszającą mnie do zaprojektowania i napisania całej publikacji książkowej na raz; lepszą ? bo dającą szansę na żywy kontakt z rynkiem; lepszą ? bo pozwalającą na update informacji oraz włączenie się w nurt budowania hipermedialnej przestrzeni informacyjnej poświęconej temu zagadnieniu.

Co dawało Ci pisanie bloga?

Dość szybko straciłem wiarę w to, że blog postrzegany jest przez czytelników jako równie ?mocny? mechanizm jak książka. W słowo ?pisane i wydrukowane? (książka, czasopismo) zwykło się wierzyć. Blogi nie mają takiego potencjału. Jako przykład można wziąć liczbę odwołań (cytatów) w różnych artykułach i pracach do mojej książki w zestawieniu do liczby odwołań do bloga. Tych pierwszych nie było wiele (może w sumie z duże kilkadziesiąt), tych drugich było… zero (w każdym razie o żadnym nie wiem). Nie żebym się jakoś tym przejmował, ale daje to do myślenia…

Bloga traktowałem tak, jak na to wskazuje jego źródłosłów: ?web log?, czyli jako swego rodzaju dziennik mojej aktywności jako researchera, analityka, publicystę. Innymi słowy blog budował moją osobistą ?bazę wiedzy? pełną przemyśleń, podsumowań, analiz, tłumaczeń ciekawych źródeł i linków do ciekawych zasobów. Dzięki niemu często zdarzało mi się zaspokoić czyjeś (zdarzało się, że również Twoje…) potrzeby informacyjne po prostu ?zapuszczając? wyszukiwarkę na własnym blogu i wysyłając garść linków do postów traktujących o danym zagadnieniu.

Pisanie bloga dawało mi też satysfakcję docierania do ludzi zainteresowanych tematem nowoczesnych form rozwojowych. Można powiedzieć, że ?kolekcjonowałem dusze? ? z prawdziwą przyjemnością patrzyłem jak liczba osób, które zarejestrowały się na moim blogu rosła osiągając na koniec ponad 1200 czytelników.

Dlaczego zatem zdecydowałeś się na zaprzestanie pisania bloga?

Wpłynęło na to kilka powodów. Praprzyczyną była konstatacja, że zaczynam zjadać własny ogon. Pewnego razu pisałem podsumowanie jakiegoś ciekawego raportu i zobaczyłem, że do wszystkich opisywanych zagadnień podaję przynajmniej jeden link do… wcześniejszych postów na własnym blogu. Doszedłem do wniosku, że blog przestał mnie rozwijać. Z tej perspektywy stał się stratą czasu.

Drugim powodem był brak czasu właśnie. Końcówka roku wycisnęła ze mnie siódme poty i zaprzestałem pisania ? na chwilę. Z chwili zrobiła się większa i tak już zostało.

Trzecim było znalezienie ciekawej przestrzeni na zarówno dalszy rozwój osobisty, jak i znacznie lepsze zrealizowanie misji rozwoju rynku nowych form szkoleniowych. Współtworząc i angażując się w prace XY Learning Team znalazłem nową formułę, której ostatnio tak poszukiwałem.

Jak oceniasz blogi jako narzędzie edukacyjne?

Wbrew ogólnej wymowie mojej wypowiedzi ? bardzo wysoko. Na blogi trzeba patrzeć z dwóch perspektyw ? piszącego (bloggera) oraz czytającego. Zaangażowany blogger, chcąc pisać wartościowe posty MUSI się rozwijać ? czytać, analizować, syntetyzować, itd. Zaangażowania po stronie czytających może często nie widać (bardzo trudno rozwinąć dyskusję wokół postów ? 99% czytający to ?bierni? odbiorcy), ale w domenie inspiracji, otwarcia oczu na jakieś fakty, czy podpowiedzenia ciekawego źródła blogosfera działa cuda.

A jak oceniasz stan naszej (polskiej) tzw. ?blogosfery??

Ostatnio ? tak sobie. Mam wrażenie, że nastąpiło w tej przestrzeni ?zmęczenie materiału?. Jeszcze rok temu w kanale RSS podpiętym do ok. 10 blogów, które były dla mnie interesujące w ciągu tygodnia potrafiło pojawić się kilkanaście postów. Dziś czasami są to 2-3 wpisy.

Mam też poczucie, że wiele blogów albo nie ma mocnego pomysłu na siebie (nie wiem, czy można to nazwać strategią?), albo tę strategię stosuje z bardzo dużym przymrużeniem oka. Stąd na blogach pojawiają się często posty ?od czapy?. Sam zresztą tak robiłem ? mam poczucie, że to właśnie jest jedną z głównych przyczyn niskiej wiarygodności tej formy komunikowania się ze światem.

Podziwiam pomysł i konsekwencję w jego stosowaniu bloga Sławka Łaisa (www.PraktykaTrenera.pl). Posty pojawiają się rzadko, ale są zawsze ?na temat?, praktyczne i ciekawe z perspektywy korzyści biznesowych.

No właśnie ? jakie blogi czytasz?

Nie czytam wielu blogów. Te, które pozostają w sferze moich zainteresowań, to albo blogi ?branżowe? (poświęcone zagadnieniom związanym z nowych formami szkoleniowymi ? tu wymienić należy blog Bartka Polakowskiego, Piotra Peszki, Janusza Lenkiewicza, Marty Eichstead), albo blogi pisane przez moich znajomych i przyjaciół (HRmaznaczenie, Sławka Łaisa), które są równie ciekawe choć nie zawsze dotykające tematów będących moją pasją.

Inspiracji szukam raczej w innych przestrzeniach informacyjnych. Lubię prasę internetową (The Economist, Forbes, Training Magazine, Wall Street Journal, Fast Company, Wired ? to tylko część ikon, które mam na pasku przeglądarki). Lubię też trochę starsze formy ? takie np. jak newslettery (tu czytam Elliotta Masie) lub fora dyskusyjne (te poświęcone e-learningowi na GoldenLine odwiedzam stosunkowo często).

Staram się też na tyle często, na ile to możliwe jeździć na zagraniczne konferencje poświęcone nowym formom szkoleniowym.

Generalnie w branży, w której działam raczej inspiracji szukać trzeba za granicą (USA, UK).

Co można znaleźć na 396 stronach archiwum Twojego bloga?

Można znaleźć strumień mojej świadomości z okresu od października 2008 do października 2011. Gdy zacząłem porządkować posty i ubierać je w formę e-booka, to zauważyłem, że pisałem o bardzo wielu rzeczach. Można w tym materiale znaleźć więc zarówno poważne, analityczne teksty dla top-managerów HR, jak i relacje z wyjazdów wakacyjnych; zarówno obserwacje z codziennego życia biznesowego, jak i rodzinne doświadczenia na styku ojciec-dziecko; zarówno opisy narzędzi służących do efektywnej pracy z materią e-learningową, jak i relacje z konferencji.

W sumie to trochę ?szwarc, mydło i powidło? ? starałem się jednak, by każdy post w jakiś sposób odnosił się do zagadnienia jakim jest rozwój ludzi.

Jak patrzę na podsumowanie w formie e-booka, to myślę, że uporządkowanie postów i posegregowanie je w rozdziały bardzo dobrze wpłynęło na czytelność tej treści. Ktoś zainteresowany poważnymi tematami nie musi już szukać ich wśród wielu innych, mniej poważnych.

Co będziesz robił dalej w płaszczyźnie społecznej / blogowej / pro-publico bono?

Mam propozycję napisania nowej książki… :) Może więc zamiast bloga wejdę raz jeszcze do rzeki ?tradycyjnego pisarstwa??

A tak na serio ? działam na wielu polach. Zawsze jestem gotów powiedzieć coś ciekawego na dowolnej konferencji, na której można wywrzeć pozytywny wpływ na rozwój rynku nowych technologii szkoleniowych. I zawsze staram się, by moje wystąpienie nie miało charakteru marketingowego, ale by było po prostu obiektywne, opowiadało o ideach, a nie rozwiązaniach, które mamy w ofercie.

Działam w Komisji ds. E-learningu przy Polskiej Izbie Firm Szkoleniowych. Tu również podejmujemy kroki mające na celu edukowanie rynku ? nawet kosztem tego, że edukujemy naszą potencjalną konkurencję.

Rok temu współzałożyłem XY Learning Team ? ciało, którego celem jest angażowanie się w zrównoważony rozwój rynku szkoleniowego w Polsce. Jesteśmy właśnie na ukończeniu pisania raportu z pierwszego badania jakościowego barier, szans i zagrożeń korporacyjnego e-learningu w Polsce. Już za chwilę wyniki tych badań będą dostępne na witrynie www.xylearningperspectives.pl. W ramach XY Learning Team pracujemy również na innymi produktami ? między innymi Learning Battle Cards, które są próbą społecznościowego, grywalizacyjnego skatalogowania wszelkich form szkoleniowych dostępnych na rynku.

Gdzie w sieci można będzie Cię znaleźć?

Z blogosfery nie znikam ? moja aktywność będzie jednak znacznie ograniczona i mocnej osadzona w kontekście biznesowym. Wciąż posty mojego autorstwa będą pojawiać się na blogu naszej firmy (www.e-learning.pl).

Będę się również udzielał na witrynie XY Learning Team.

Podjąłem także decyzję o tym, by zwiększyć wykorzystanie Twittera – do niedawna na blogu starałem się tłumaczyć artykuły czy poddawać je analizie, od niedawna po prostu wskazuję ciekawe źródła robiąc retweety. Zapraszam wobec tego do podpięcia się pod moje konto (Marek_Hyla).

Dbam również mocno o swój profil na LinkedIn ? jeśli ktoś chce utrzymać ze mną kontakt, to jest to najwłaściwsze miejsce.

Dziękuję za rozmowę.

Dziękuję.